با گذر عمر در مرز پنجاه و چهار سالگي

به نام خداي مهربان و خالق همه هستي 

با سلام و عرض احترام خدمت شما خوبان و سروران گرامي الخصوص خاطره سازان كوچه ساركاهگلي آبادي من

 پانزده هم دي ماه سال 1345 بود كه خداي مهربان مرا ارزاني خانواده ام نمود.

یک سال دیگه گذشت
منم یک سال بزرگتر شدم…
یـکسالی که نمی دونم  واقعا تونستم « بزرگ » بشم یا نه ؟ …
تونستم همونی باشم که هستم ؟ …
نمی دونم … شاید اونجوری که می خواستم باشم نبودم…. ولی یکسال بزرگتر شدم
…اونم خیلی سریع…. خدایا دلم هوای دیروز رو کرده هوای روز هايي كه مادرم بود! دلم میخواد
مثل روزهايي كه تولدم بود با مادرم حرف مي زدم....
دلم میخواد دفتر مشقم رو باز کنم و دوباره تمرین کنم الفبای زندگی رو
میخوام خط خطی کنم تمام اون روزایی که دل شکستم و دلمو شکستن

 امروز تولدم است. در اتاقم تنها نشسته‌ام، اشک‌هایم از گونه‌هایم سرازیر شده و با خودم فکر می‌کنم. فکر می‌کنم: چرا روزهای تولدم بیشتر از هر روز دیگری گریه می‌کنم؟ این روزهای تولد چه دارد مگر؟ بعد می‌نشینم و همه راه‌هایی را که می‌شود وجود داشته باشد تا امروز غمگین نباشم می‌نویسم.

یک دوست یک هدیه گران‌قیمت به من بدهد؟ دور و بر اتاقم پر از هدیه‌های مزخرفی است که دوستان و آشنایان به من داده‌اند. هدیه‌های بی‌مصرفی که بیشتر برای ارضای نیاز خودشان به محبت کردن به من داده‌اند و ذره‌ای نفهمیده‌اند سلیقه من چیست و چه دوست دارم.

مادر و پدرم مرا در آغوش بگیرند و بگویند با به دنیا آمدن تو چراغ خانه ما روشن شد؟ این هم خوشحالم نمی‌کند. پدر و مادری که تصمیم گرفتند برای روشن شدن چراغ زندگی‌شان فرزندي مثل من را به دنیا بیاورند و راستی این عمل چقدر خودخواهانه می‌تواند باشد.

امروز یک نفر در خانه را بزند و بگوید من شانس هستم؟ بیا که بیدار شدم و می‌خواهم تو را به همه آرزوهای محال خودت برسانم؟ چه فکر پوچ و بیهوده‌ای... چه تخیل خامی. آخر بعد از این سال‌های سیاه کدام شانس در روز تولدم ممکن است بیاید؟

نه! هیچ‌کدام از این‌ها مرا خوشحال نمی‌کند. غم را روز تولد خلق می‌کند وقتی در اعماق وجودت هیچ مبارکی احساس نمی‌کنی و من سال‌هاست در روز تولدم غمگینم.

پس بايد خودت باشي و تلاش كني تا به همه آرزوهايت برسي كه خيلي هم دور از انتظار نيست، البته شايد كمي زمان نياز باشد كه اين هم تجربه زندگي است.

و خدا در همين نزديكي هاست خدا نگهدار